Think Simple to Solve Complex Problems

1. When NASA began launching astronauts into space, they found out that the astronauts' pens wouldn't work at zero gravity  (ink wouldn't flow down to the writing surface). It took them one decade and  $12 million to solve this problem. They developed a pen that worked at zero gravity, upside down, underwater, on practically any surface including crystal, and at temperatures ranging from below freezing to over 300 degrees C. 
And what did the Russians do? The Russians used a pencil. 
 
2. One of the most memorable case studies on Japanese management techniques was the case of the empty soap box, which occurred in one of Japan's biggest cosmetics companies. The company received a complaint that a consumer had bought a soap box that was empty. Immediately the authorities isolated the problem to the assembly line, which transported all the packaged boxes of soap to the delivery department. For some reason, one soap box went through the assembly line empty. Management asked its engineers to solve the  problem. Post-haste, the engineers worked hard to devise an X-ray machine with high-resolution monitors manned by two people to watch all the soap boxes that passed through the line, to make sure they were not empty. No doubt, they worked hard and they worked fast but they spent whoopee amount of time and money to do  so. 
But when a rank-and-file employee in a small company was posed with the same problem, he did not get into the complications of X-rays, etc but instead came out with another solution. He bought a strong industrial electric fan and pointed it at the assembly line. He switched the fan on, and as each soap box passed the fan, it simply blew the empty boxes out of the line. 
 
3. A 50 feet long trailer having 48" wheels got stuck while entering a midtown tunnel in New York because it was approximately 0.2 feet taller  than the height of the tunnel. The fire department and the state department of transportation spent the whole day searching for a solution, to no avail. 
Then a child, aged about 9 years, asked his father, "Why can't they take out the air from the tyre tubes? The height will automatically come down." 
 
 
Moral: Always look for simple solutions. And learn to focus on solutions, not on problems. 
 
Smile is the only curve which sets many problems straight

దుఃఖానికి ఆమడ దూరం?

దుఃఖానికి ఆమడ దూరం?
మారుతున్న ధోరణి
'నాగరికత' తెస్తున్న మార్పు
దిగమింగుకోవడం సరికాదు
సంతోషం ఒక్కటే కాదు.. ఎంత వద్దనుకున్నా మన జీవితాల్లో దుఃఖానిదీ పెద్ద పాత్రే. కట్టలు తెంచుకుని ఉబికివచ్చే దుఃఖాన్ని బయటకు వదిలేస్తే.. మనసు తేలిక పడుతుంది. గుండెబరువు దిగుతుంది. కానీ కాలంతో పాటే ఇప్పుడు 'దుఃఖం' తీరుతెన్నులూ మారిపోతున్నాయి. నేడు ఎంతో మంది ఆత్మీయులో, బంధువులో చనిపోయినప్పుడు కూడా ఏడ్వటం, కాస్త బిగ్గరగా దుఃఖించడాన్ని 'అనాగరికమైన' వ్యవహారంగా భావిస్తున్నారు.

ఆత్మీయతలు కొరవడుతుండడం, ఆర్థిక అసమానతలు, మనుషులు దూరందూరంగా జీవిస్తుండడం లాంటి అంశాలు నేటి తరాన్ని మానసికంగా బాగా ప్రభావితం చేస్తున్నాయి. దీంతో సహజంగానే దుఃఖం గాఢత తగ్గిపోతోంది. మరోవైపు ఏడ్వటాన్ని చిన్నతనంగా భావిస్తూ దుఃఖాన్ని లోలోపలే దాచుకుంటున్నవారి సంఖ్యా పెరుగుతోందనీ, ఇదంతా నాగరికత ఫలితమేననీ చెబుతున్నారు సామాజిక విశ్లేషకులు.

''మా తాతయ్య చనిపోయినప్పుడు నాన్నమ్మతో పాటు ఇంట్లో అందరం తల్చుకుని తల్చుకుని మరీ చాలా రోజులు ఏడ్చాం. దాన్ని ఆపుకోలేకపోయేవాళ్లం. చుట్టుపక్కల వాళ్లు కూడా దాన్ని సహజంగానే పరిగణించేవారు. ఇప్పుడా వాతావరణాన్ని ఊహించడం కూడా కష్టం. ముఖ్యంగా నగరాలు, పట్టణాల్లో ఎవరైనా చనిపోతే ఆ దుఃఖం, ఏడుపులు ఆ రోజుకే.. ఇంకా చెప్పాలంటే ఆ కొద్ది గంటలకే పరిమితవుతున్న ఉదాహరణలు ఎన్నో'' అని గతాన్నీ, వర్తమానాన్నీ విశ్లేషిస్తున్నారు 50 ఏళ్ల వీరాంజనేయులు. బాధను వ్యక్తీకరించే తీరులో కూడా కాలానుగుణంగా మార్పులు వస్తున్నాయని చెప్పటానికి ఆయన తరం అనుభవాలే సాక్ష్యం. ''ఇటీవల మా పిన్ని చనిపోయినప్పుడు ఆమె కూతుళ్లు మాట వరసకైనా ఏడ్వకపోవడం ఆశ్చర్యంగా అనిపించింది. నా ఉద్దేశం వాళ్లు ఏడ్వాలని కాదుగానీ వారిలో ఆ బాధ, భావన కనబడకపోవటం చిత్రమనిపించింది'' అని తన అనుభవాన్ని వివరించారు మహబూబ్‌నగర్‌కి చెందిన ఎస్.బుచ్చిరెడ్డి. ఆత్మీయులు పోయినప్పుడు ఎవరికైనా అప్రయత్నంగానే ఏడుపు ముంచుకొస్తుంది. ఒకప్పుడు ఆత్మీయులంతా కన్నీరుమున్నీరవుతున్న దృశ్యాలు ప్రతిచోటా కనబడేవి. కానీ, ఇప్పుడిలాంటి వాతావరణం కేవలం గ్రామాలకే పరిమితమవుతోంది. పట్టణాల్లోని ఇరుకిరుకు అపార్టుమెంట్ జీవితాల్లో 'సభ్యత' పెద్ద అడ్డుగోడగా నిలుస్తోందని బాధపడ్డారు హైదరాబాద్‌లో నివసించే శ్రీనివాసరావు. రోజురోజుకీ నగర జీవితాలు బిజీగా మారుతుండడం, రెక్కలు రాగానే దారులు వేరైపోతుండటం లాంటివి అనుబంధాలనూ, ఆత్మీయతలనే కాదు, దుఃఖాన్నీ పల్చన చేస్తున్నాయి.

''మొన్న మా మామయ్య చనిపోయారు. ఆయనకి సంతానం లేదుగానీ తన ఒక్కగానొక్క తమ్ముడిని ఆయనే పెంచి పెద్దచేసి ఉద్యోగం కూడా ఇప్పించారు. ఆయన పోయినప్పుడు చెన్నై నుంచి ఆ తమ్ముడు వచ్చాడుగానీ కంట చుక్క నీరు కూడా కనబడకపోవటం ఆశ్చర్యమనిపించింది'' అని వివరించారు నల్గొండ జిల్లాకు చెందిన కె.నర్సింహ. ఆత్మీయులతో ఉండే అనుబంధాలను, జ్ఞాపకాలను అంత తేలికగా తుడిచేసుకోవటం ఆయనకు ఎక్కడలేని విస్మయాన్ని కలిగించింది. ''ఒకప్పుడు అన్నదమ్ములు విడిపోయినా అంతా దగ్గరగానే ఉండేవారు. ఒకరి అవసరానికి ఒకరు తోడుగా నిలిచేవారు. అనుబంధాలూ సజీవంగా ఉండేవి. కాబట్టే, దగ్గరివాళ్లు పోయినప్పుడు సహజంగానే దుఃఖం వచ్చేది'' అని వివరిస్తున్నారు నెల్లూరుకు చెందిన జి.భవాని. బాబాయి చనిపోతే ఆమె ఇటీవలే తమ ఊరు వెళ్లివచ్చారు. ఉద్యోగరీత్యా మర్నాడే తిరిగి వచ్చేయాల్సి వచ్చింది. ''వస్తూనే నెత్తిన వెయ్యి పనులు. ఇక అందరితో కలిసి ఆ దుఃఖాన్ని పంచుకునేదిమాత్రం ఏముంటుంది'' అని ప్రశ్నిస్తున్నారామె. దూరంగా ఉండటం, బిజీ జీవితాలవల్లనే కాబోలు.. తాను వెంటనే రోజువారీ పనుల్లో మునిగిపోయానని చెబుతారామె.

నిజానికి ఒక్క మరణ సందర్భాల్లోనే కాదు.. మొత్తమ్మీదే దుఃఖం తగ్గిపోయిందంటున్నారు ఖమ్మం జిల్లా వాసి మాధవి. ''మా అమ్మాయి అత్తారింటికి వెళ్లేటప్పుడు నాకు ఏడుపొస్తుందిగానీ.. తను మాత్రం నిబ్బరంగానే ఉంటుంది. పైగా రోజూ ఫోన్లో మాట్లాడుకుంటూనే ఉంటాం కదా, ఆ మాత్రం దానికి ఏడుస్తావెందుకని నాకే ధైర్యం చెబుతుంది'' అంటారామె. అలాగని తన మనసులో బాధ లేదనుకోవటం లేదనీ, దాన్ని తను బయటకు వ్యక్తం చేయటం లేదంటారామె. ఇలా నేటి యవతరంలో మనసులోని భావాలను దాచుకోవటం, అణచిపెట్టుకోవటం పెరుగుతున్న మాట వాస్తవమేనంటూ ఇది విపరీతమైన ఫలితాలకు దారి తీస్తుందని సూచిస్తున్నారు క్లినికల్ సైకాలజిస్టు కె.నిరంజన్‌రెడ్డి. ''ప్రెషర్ కుక్కర్‌లో సేఫ్టీవాల్వ్ లాగానే... మనసులోని బాధని బయటకు పంపిచడానికి ఏడుపు కూడా ఒక మార్గంగా పనిచేస్తుంది. దీన్ని లోలోనే అణచుకుంటే నిద్ర సరిగా పట్టకపోవటం, దిగులు ఎక్కువ కావటం, ఆకలి తగ్గడం, బలహీనత, భయంకరమైన కలలు వంటివన్నీ మొదలవుతాయి'' అని ఆయన చెబుతున్నారు.

ఎవరైనా చనిపోయినప్పుడు కొన్నిరోజుల పాటు సంతాప దినాలుగా పాటించడం, అంతా ఊరడించటం తదితర సంప్రదాయాలన్నీ మనసులోని దుఃఖాన్ని పారదోలే ప్రయత్నాలే. వీటివల్ల దుఃఖంలో ఉన్నవారికి 'అందరూ తమ వెంటే ఉన్నారన్న' భావన కలుగుతుంది. ఒక రకంగా ఏడుపు కూడా 'సామాజిక భద్రత'లో భాగమే. అందుకే ఇది కొరవడటం సమాజానికే మంచిది కాదంటున్నారు విశ్లేషకులు. ఒకప్పుడు ఆత్మీయులు పోతే ఏడ్చేందుకు రాజులు అద్దె మనుషులను పెట్టుకునేవారు. రాజులమైన తాము ఏడవటమేంటని బింకాలు పోయేవారు. రాజులే పోయాక మనకెందుకీ డాంబికాలు 

నార్ల వెంకటేశ్వరరావు

నార్ల వెంకటేశ్వరరావు తెలుగునాట ప్రముఖ పాత్రికేయులు మరియు రచయిత. వీ.ఆర్.నార్ల గా కూడా వీరు ప్రసిద్ధులు. 

ఆంధ్రప్రభ, ఆంధ్రజ్యోతి పత్రికలకు చాలా కాలం సంపాదకులుగా ఉన్నారు. పత్రికా రచనలే కాక వారు పలు నాటికలు, కవితలు మరియు కొన్ని కథలు రాసారు. ఆయన వివిధ దేశాల చరిత్రల రచన చేసినా, ఎందరో మహానుభావుల జీవితాలను చిత్రించి సామాన్య ప్రజానికి పరిచయం చేసినా - మరేది చేసినా జర్నలిజానికి ఎనలేని సేవ చేసారు. 

హేతువాది గా, మానవతావాది గా జీవించారు. వేల సంఖ్యలో వైవిధ్యభరితమైన వ్యాసాలు రాసారు. నార్ల రచనలు అన్నీ కూర్చి ఇటీవలే "నార్ల రచనలు" పేరిట పలుభాగాలుగా వెలువరించారు నార్ల కుటుంబం వారు. వెంకటేశ్వరరావు ఏప్రిల్ 3, 1958 నుండి ఏప్రిల్ 2, 1970 వరకు రెండు పర్యాయములు రాజ్యసభ సభ్యునిగా పనిచేశాడు. ఈయన నార్ల వారి మాట అను శతకాన్ని కూడా రచించాడు.నార్ల వారి సొంత గ్రంధాలయంలో 20000 పుస్తకాలు ఉండేవట.

కవిగా, రచయితగా, నాటకకర్తగా, విమర్శకుడుగా, అనువాదకుడుగా, పాత్రికేయునిగా అనేకులకు నార్ల స్ఫూర్తి ప్రదాత. ఇంగ్లిష్‌లో ఆలోచించి తెలుగులో రాసే మూసలో కొట్టుకుపోతున్న పాత్రికేయాన్ని ప్రజల భాషకు చేరువ చేశారు. తెలుగు పత్రికా రచనకు కొత్త గౌరవాన్ని, మర్యాదను సమకూర్చారు. 'స్వరాజ్య', 'జనవాణి', 'ప్రజామిత్ర' పత్రికల్లో మెరుపులు మెరిపించి 'ఆంధ్రప్రభ', 'ఆంధ్రజ్యోతి' పత్రికల సంపాదక బాధ్యతలను చేపట్టి వాటిని తీర్చిదిద్దారు.ఎడిటర్‌గా పనిచేసిన ముప్ఫై మూడేళ్ల కాలంలో ఛాందస విశ్వాసాలతో రాజీలేని పోరు సాగించి,నిజంపట్ల నిబద్ధత, జనశ్రేయంపట్ల నిజాయతీ, వృత్తిపథంలో తిరుగులేని నిర్భీకతలను పాత్రికేయుడి ప్రధాన లక్షణాలుగా నార్ల విశ్వసించారు. సంపాదకీయాలను పత్రికకు ప్రాణదీపాలుగా మార్చడంతోపాటు, సామాజిక సంస్కరణకు వాహికలుగా వాటిని నార్లవారు ఉపయోగించారు. రాజగోపాలాచారిని కాంగ్రెస్ శాసనసభాపక్ష నేతగా ఎన్నుకోవాలని 1946లో మహాత్ముడు నిర్ణయించినప్పుడు- దానికి నిరసనగా నార్ల పరంపరగా సంపాదకశస్త్రాలను ప్రయోగించారు. 

అదేవిధంగా మహాత్ముడు చనిపోయినప్పుడు ఆయన రాసిన సంపాదకీయం ఆంధ్రదేశాన్ని పట్టి కుదిపింది. వేటూరి ప్రభాకరశాస్త్రి స్థాయి వ్యక్తి 'ఎవరు రాశారో తెలియదుగానీ వారికి సాష్టాంగ నమస్కారం' అన్నారు. ప్రజలకు అర్థమయ్యే జీవభాషలో సంపాదకీయాలను రాశారు. సంస్కృత భాషను విస్తృతంగా ప్రచారం చేస్తే తప్ప మన సంస్కృతి విస్తరించదన్న వాదనను ఆయన తుదికంటా వ్యతిరేకించారు. హేతువాదిగా నిలిచారు. సామాజిక పరిణామాలను భౌతికవాద దృష్టితో పరిశీలించడం నార్ల ప్రత్యేకత. జీవితాన్ని మానవతావాదిగా తరచిచూడటం ఆయన విశిష్టత. సమాజంలో తరాలుగా పాతుకుపోయిన అంధవిశ్వాసాలను, సంప్రదాయాలను ప్రశ్నిస్తూ నార్ల విరచించిన 'సీతజోస్యం' ఛాందసవాదులకు చెంపపెట్టులాంటిది. రామాయణాన్ని; రామ, రావణ యుద్ధాన్ని ఆయన ఆహారోత్పత్తి వ్యవస్థకు, ఆహార సేకరణ వ్యవస్థకు మధ్య సంఘర్షణగా వ్యాఖ్యానించారు. అగ్రకులాధిపత్యానికి, ఆధిపత్యభావజాలానికి సవాలు విసురుతూ ఆయన రాసిన 'శంభూక వధ' అట్టడుగువర్గాల తరఫున పూరించిన సమరశంఖమనే చెప్పాలి. బౌద్ధమతాన్ని మనస్ఫూర్తిగా నమ్మి ఆచరించి; స్వచ్ఛమైన హేతువాదిగా జీవించారు.తాను నమ్మిన విషయాన్ని శక్తిమంతంగా చెప్పడంలో నార్ల అద్వితీయుడు. ఆయన రచనలో సూటిదనం, గడుసుదనం, వ్యంగ్యం, చమత్కారం, లోకజ్ఞత, సమయజ్ఞత సమపాళ్ళలో ఉండేవి. నీళ్ళు నమలడం ఆయనకు చేతకాదు. మర్యాదలు పనికిరావు. ముక్కుమీద గుద్దినట్టు రాయడం ఆయన ప్రత్యేకత. 'బుద్ధి చెప్పువాడు గుద్దితేనేమయా' అన్న వేమన అభిప్రాయాన్ని అక్షరాలా అమలు చేసి పత్రికా రచయిత ఆయన.ఒకానొక సంపాదకుడి కోసం పత్రికను నెలకొల్పిన ఒకే ఒక సందర్భం 'ఆంధ్రజ్యోతి' ఆవిర్భావం. ' ఆంధ్రప్రభ' నుంచి వైదొలిగి సంపాదకత్వం వహించడానికి చేతిలో పత్రిక లేకుండా 'నిరుద్యోగి'గా ఉన్న నార్ల కోసం కొందరు ముఖ్యులు పూనుకొని పెట్టిన పత్రిక అది. గోరాశాస్త్రి మాటల్లో చెప్పాలంటే 'కేవలం సత్వగుణ ప్రధానంగా, అచ్చ తెలుగులో చప్పచప్పగా ఉన్న పత్రికా రచనలో వాడినీ, వేడినీ సృష్టించి, తెలుగు నుడికారంలో ఎంత 'కారం' ఉందో తెలియజెప్పినవాడు' నార్ల. 'కాగడా', 'జనవాణి'తో తాపీ ధర్మారావు ప్రారంభించిన వ్యావహారిక భాషా ఉద్యమాన్ని నార్ల 'ఆంధ్ర ప్రభ', 'ఆంధ్రజ్యోతి' ద్వారా సమర్థంగా కొనసాగించారు.తెలుగులో ఆలోచించి, తెలుగు నుడికారంలో తెలుగుదనం ఉట్టిపడేటట్టు రాయగలిగినప్పుడే తెలుగు వారిలో మనం కదలిక పుట్టించగలం' అని ఆయన తోటి జర్నలిస్టులకు ఉద్బోధించారు. 

తెలుగు పట్ల ఇంతటి మమకారం లేకపోతే కోటంరాజు రామారావు, మానికొండ చలపతిరావు, కుందూరి ఈశ్వరదత్తు, ఖాసా సుబ్బారావులాగా నార్ల కూడా ఢిల్లీకో, లక్నోకో వెళ్ళి ఆంగ్ల పత్రికల సంపాదకుడిగా కీర్తి గడించేవారు.సంపాదకుడు అనే మాట ఉపయోగించేవారు కాదు. ఎడిటర్ అనే రాసుకునే వారు, పిలిపించుకునేవారు. ఎడిటర్ అనే ఇంగ్లీషు మాటకు సంపాదకుడు అనే తెలుగు అనువాదాన్ని ఆయన ఆమోదించలేదు. సంపాదకుడు అంటే ఏమిటో, సంపాదకుడి స్థానం ఏమిటో యాజమాన్యాలకూ, సమాజానికీ తెలియజెప్పడానికి ఆయన శత విధాలుగా ప్రయత్నించారు.ఎడిటరైనవాడు బిడియము చూపుచో ధాటి తగ్గు వృత్తి ధర్మమందు, కడుపుకూటి రాత కక్కుర్తి రాతరా' అంటూ తోటి రచయితలనూ, భావి సంపాదకులనూ హెచ్చరించిన యోధుడు నార్ల.'విరామమెరుగని రాక్షసుడు నార్ల' అని ప్రఖ్యాత సంపాదకుడు ఖాసా సుబ్బారావు అభివర్ణించారు.

నార్ల వారి మాటలు యొక్కలతో తెలుగుభాష డొక్క పొడవొద్దు.ఎంత గొప్పవాడైనా వస్తాడేకాని విచ్చేయడు.సంపాదకుడు అనొద్దు ఎడిటర్ అనండి.బడు వాడేవాడు బడుద్ధాయి.